کافه ی بهرام رادان

سلام امروز خبرهایی از کافی شاپ بهرام براتون آوردم . امید وارم خوشتون بیاد . این خبرها را به طور خلاصه از هفته نامه ی دوست داستنی چلچراغ نوشتم .

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

چیزی کم نیست ، محیط خوب ، مشتری های با کلاس ، دیوارهای کرم و صورتی کم رنگ و میز های قهوه ای . خودش نیست . عکسی هم از خودش پیدا نمی کنم جز چند تا از مجله هایی که تصویر بهرام رادان را روی جلد گلاسه ی مجله شان کار کرده اند . همه چیز با سلیقه است ، ابعاد کافه ، رنگ قهوه ای تیره ی میز ها و تابلوهای بزرگ روی دیوار که تبلیغ قهوه های مختلف است .
روی هیچ میزی جاسیگاری نیست و از در که وارد می شوی بزرگ نوشته است : ((کشیدن سیگار در این مکان ممنوع می باشد)) .این اولین باری است که در یک مکان عمومی این قانون به بهترین شکل اجرا می شود و در یک کافه همه به خاطر خود کافه به این جا آمده اند .
در داخل منو چند نوع نوشیدنی گرم ، چند نوع اسنک و چند تایی هم کیک وجود دارد . دوصفحه حق انتخاب ! اسنک ها و کیک ها با سلیقه و به سبک و سیاق هتل های بزرگ تزیین و چیده شده اند و سلیقه ی هر کس که هست فوق العاده برای باز شدن اشتها موثر است . چای در یک فنجان بزرگ سرو می شود و پیش از همه ی این ها ظرف شیک قاشق ، چنگال ، کارد و دستمال روی میز گذاشته می شود . موسیقی هم آدم را به آمریکای لاتین می برد . برخورد آدم هایی که در کافه کار می کنند محترمانه است ولی صمیمانه کمتر !
تز روان شناسی جدید مجال نمی دهد و رادان را هم بر مبنای کافه اش تحلیل می کند . همه چیز را بالا می بیند ، ایده آل فکر می کند . ((همه چیز خوب است به شرط این که بهترین باشد . )) احتمالاً شعار بهرام رادان است . جایگاه او در سینمای ایران هم نتیجه ی همین اعتقاد است .
شخصیت رادان و حتی خود کافه اش دوست داشتنی و محبوب هستند ، چون کامل اند و بی نقص به نظر می رسند ، اما ((فاصله)) همیشه هست که باید پر شود ... شاید این فاصله در همین گرمای مطلوب کافه است که تو را گول می زند .
هفته نامه ی چلچراغ
بهاران بنی احمدی