یادداشت سعید قطبی زاده درباره ی بهرام رادان ، ستاره ی سینما

در اکران فیلم‌ها چند فاکتور مهم برای فروش لحاظ می‌شود؛ مثلا پخش‌کننده‌ها خیلی خوب می‌دانند که کدام فیلم مال شهرستان است و کدام‌یک در تهران بیش‌تر جواب می‌دهند. بر همین قاعده، ستاره‌های سینما هم شهری و غیرشهری دارند. مثلا فیلم‌های ایرج طهماسب در شهرستان‌ها خوب می‌فروشد اما بهرام رادان ستارة فیلم‌های اکران تهران است. او در ابتدای کارش در فیلم‌های ضعیفی ظاهر شد. چهره‌اش خوب بود و از این چهره در آن فیلم‌ها «استفاده» می‌شد. تا رسید به «گاوخونی» و بهروز افخمی. بزرگ‌ترین خدمت افخمی به رادان، حذف او از «گاوخونی» بود. وقتی این چهرة مقبول کارش این شد که بنشیند و نریشن‌های فیلم را تمرین کند، یاد گرفت که به‌جز چهره عناصر کلیدی دیگری هم برای درخشش هست. تعلیق مهم «گاوخونی» در قصة خواب‌آورش نبود، در این بود که مردم را تشنة دیدن بازیگر محبوب‌شان گذاشت و وسط‌های فیلم که سروکله‌اش پیدا شد آن چیزی نبود که همه انتظار داشتند. برای رادان پس از تثبیت شدن به عنوان ستاره و سپس بازیگر، حفظ توامان این دو ویژگی کار مهمی است که او از عهدة آن برآمده. رادان بازیگری است که اگر دست کارگردان‌های خوب بیفتد، عالی است. البته شرایط برای ستاره ماندن رادان اینک بسیار مساعد است. از جهت ستارگی، فاصلة او با یکی دیگر از همکارانش بسیار زیاد است. این خود باعث می‌شود تا بیش‌تر از این که ستارة سینمای تجاری ایران به حساب آید، به عنوان بازیگر برجسته‌اس شناخته شود. در عین حال پس از «گاوخونی» حواس‌اش بوده که فیلم‌های انتخابی‌اش زیادی هم منتقدپسند نباشد. واقعا چه کسی از محبوبیت بدش می‌آید؟ کار بزرگ او «سنتوری» بود که می‌تواند مثل «هامون» شکیبایی، یک عمر با آن به خاطر آورده شود اما این‌قدر باهوش هست که برود و نقش مکمل فیلم «کنعان» را بازی کند. الان مهم‌ترین دورة زندگی حرفه‌ای رادان است که در فیلمی بازی کرده که همه ستایش‌اش کرده‌اند و همه آن را بارها دیده‌اند. «چهارانگشتی» نفروخت چون توقع تماشاگران از رادان زیادتر از این حرف‌هاست.